ادب حکم می‌کند که تشکر کنم. از دوستانی که گرچه نادیده اند اما بیشتر از دوستی‌های چندین ساله برایم زحمت کشیدند. از روز اولی که سرزمین رویایی با مشکل مواجه شده بود بی هیچ توقعی مهربان و خالصانه کمکم کردند که من دست تنها نمانم. هر کدامشان یک سوی دنیا و با همه‌ی مشکلات کاری و دغدغه‌های خود باز آنچنان وقت می‌گذاشتند که من شرمنده‌ی کمکشان می‌شدم. گاهی وقت‌ها سکوت بهترین تشکر است. تنها نامشان را می‌آورم: سایه، آرش کمانگیر، جاوید، پژمان بلاگ، Lens wide open ، نیکات

بعد از چهل روز مشکل فنی در آخرین ماه پاییز، سرزمین رویایی در قدیمی و کهنه‌اش را دوباره باز می‌کند تا در اولین ساعات سال جدید میلادی به روی دوست دارانش لبخند بزند. شاید برای آنها که مثل من با اعداد سر و سری دارند 2010 مثل 88 سال تغییر و امید به آینده و رهایی از تاریکی و پلیدی باشد. برای امثال من که حدود پنج سال است هر شب افکارمان را با واسطه‌ی کیبورد برای همه تعریف کرده‌ایم سخت است دوری از کسانی که این مدت نامه‌هایشان مرحم دل بود. بسته بودن در سرزمین رویایی اجباری بود که به من تحمیل شد. با این وجود باز معتقدم راه آزادی بیان و حقیقت را قدرتمندترین حکومت‌ها نمی‌توانند سد کنند، و هر سنگی در این راه بر پای ما، انگیزه‌ی ما را برای گفتن از صبح در راه، بیشتر خواهد کرد.