ادب حکم میکند که تشکر کنم. از دوستانی که گرچه نادیده اند اما بیشتر از دوستیهای چندین ساله برایم زحمت کشیدند. از روز اولی که سرزمین رویایی با مشکل مواجه شده بود بی هیچ توقعی مهربان و خالصانه کمکم کردند که من دست تنها نمانم. هر کدامشان یک سوی دنیا و با همهی مشکلات کاری و دغدغههای خود باز آنچنان وقت میگذاشتند که من شرمندهی کمکشان میشدم. گاهی وقتها سکوت بهترین تشکر است. تنها نامشان را میآورم: سایه، آرش کمانگیر، جاوید، پژمان بلاگ، Lens wide open ، نیکات