ایرانیان با چشمان حسرت بارشان وقایع میدان تحریر را دنبال می‌کنند و آهی می‌کشند از سر آرزوهای به باد رفته. با دو دیدگاه می‌توان به مصر و جنبش سبز نگاه کرد:
اول: نیاز به یک روز خشم در ایران و گردهمایی بزرگ جنبش سبز در خیابان. این راهکار همانقدر که ساده است پیچیده هم هست، فرماندهی آن به عهده‌ی موسوی و کروبی است، اما با توجه به درجه‌ی خون‌آشامی دیکتاتور بزرگ ما، تلفات و کشته‌ها و مجروحین آن، چندین برابر مصر خواهد بود. توجه کنیم که در قاهره و تونس ارتش و نیروهای گارد هیچ‌کدام با باتوم به جان هم‌وطنان خویش نیفتادند.مبارک ناچار شد دیروز از لباس شخصی‌های شترسوار استفاده کند، شاید تجربه‌ای که از کودتای دولت ایران به دست آورده بود. نتیجه می‌گیریم زیاد نباید حسرت بخوریم چون ما در ایران با یک عده‌ی بسیجی جانی و وحشی طرف بودیم و اگر هم همه در خیابان می‌ماندیم حجم وسیع تلفات مردم غیرقابل پیش‌بینی بود.هرچند این به عنوان یک آرزوی حسرت‌بار برای ما خواهد ماند. ماندن در خیابان و پایین کشیدن دیکتاتور. کاری که در تونس و مصر دارد عملی می‌شود و ما تصویر زنده‌ی خیابانهای سال ۸۸ را این‌روزها دوباره مرور می‌کنیم.
دوم: آگاهی بخشیدن و منتظر روز موعود بودن، این راهکاری است که هم‌اکنون از جانب موسوی و کروبی دنبال می‌شود. زنده‌نگاه داشتن آرزوهای فریاد زده شده در خیابان، دنبال کردن اخبار جنبش سبز و آگاه کردن کسانی که به اخبار واقعی دسترسی ندارند. بی‌شک این آتشی که زیر خاکستر سال‌هاست می‌سوزد به این زودی سرد نخواهد شد. منتظر متلاشی شدن استبداد بودن گرچه زمان بیشتری را طلب می‌کند امانشانه‌هایی دارد که کم و بیش نزدیک بودن روز واقعه را نشان می‌دهد. همین جنگ دولت با مجلس و مجمع تشخیص که برای همه رسوا است می‌تواند نشان‌دهنده‌ی اختلافات فزاینده بر سر تقسیم قدرت بین کودتاچی‌ها باشد.هیچ گاه عده‌ای دزد نمی‌توانند بر سر تقسیم غنایم با هم به توافق برسند. این داستان تکرای همه‌ی آنهاست که کودتاچی‌های ما هم از آن مستثنا نیستند.
فارغ از دو نگاه بالا به جنبش مصر، مضحک‌ترین داستان برخورد کودتاچی هاست با آنها. دفاع از مردم بی‌دفاع و توصیه به گوش کردن خواسته‌های مردم مصر و اجتناب از خشونت آنقدر رسوا است که برای آنها که سفر غیررسمی لاریجانی را چند ماه پیش به قاهره برای ازسرگیری روابط یادشان رفته هم خنده‌دار است. ربط دادن جنبش آزادی‌خواهی مصر به پس‌لرزه‌های انقلاب پنجاه و هفت ایران آنقدر مسخره است که جز عده‌ای نادان و روان‌پریش کس دیگری این ادعا را باور نخواهد کرد. یادمان باشد چطور لباس‌شخصی‌های شترسوار مصری اجیرشده از سوی مبارک، یکباره از سوی رادیو تلویزیون دولت کودتا به عده‌ای اراذل و اوباش تغییر نام دادند و مردم بی‌گناه مصر را ضرب و شتم کردند. مردم ایران هرچندحافظه‌ی تاریخی ضعیفی داشته باشند، اثر باتوم‌های پارسال و عکس‌های وحشیگری بسیجی‌ها و لباس‌شخصی‌ها را از یاد نخواهند برد. آرزویم برای مردم مصر، حکومتی سکولار دموکراتیک است.
+ علی لاریجانی: مردم مصر دموکراسی شتری نمی‌خواهند !!!
+ پوشش لحظه به لحظه تظاهرات مصر
+ A harrowing, historic week in Egypt
+ Jubilant crowds flood Cairo, escalating protests
+ الفيديو الذي لا يريد نظام مبارك إظهاره للعالم
+ اگر سرزمین رویایی برایتان فیلتر است، عضو فید آن شوید:
http://www.dreamlandblog.com/atom.xml
