از این قرار است که خیلی وقت‌ها فکر می‌کنی بازی تمام شد و تو باخته‌ای. خیلی وقت‌ها آخر خط را با گوشت و پوستت حس می‌کنی. سال‌ها می‌گذرد و می‌بینی همان روزها بهترین تجربه‌ها را دشت کردی و پله‌ای شد برای روزهای بهتر آینده. این دنیای لعنتی و زیبای نسبیت برای هیچ چیز مفهمومی مطلق باقی نگذاشته. یک تیم می‌بازد و هفتاد میلیون برایش کف می‌زنند و عده‌ای خود را برنده‌ی انتخابات می‌کنند و کسی برایشان تره هم خرد نمی‌کند. آنها که آزادند عکسی ازشان دست کسی نمی‌بینی و آنکه ظاهرن جرمی کرده و در زندان است تصاویرش دنیا را فتح کرده حتا قبل از بازی فوتبال در یک شهر کوچک برزیل. زندگی همین است دیگر. باید این نسبیت زیبا را عمیقن باور کنیم، آنها که جز این فکر می‌کنند خیلی وقت است مرده‌اند و خود خبر ندارند.
+ ببینید: عجم، گل ایران
+ اگر سرزمین رویایی برایتان فیلتر است، عضو فید آن شوید.
+ سرزمین رویایی در فیس‌بوک
