و در آن سو نگاه كنيم كه مخالفان مردم با قدم گذاشتن در بیراهه ها چگونه رو به نشيب ميروند. فرزندان انقلاب را به زندان انداختند تا اوهام خويش را ارضا كنند. آنها چه نتيجهای براي اين كار خود توقع داشتند؟ بدن رنجور قربانی ترور را به بند كشيدند و ضارب او را آزاد و متمتع قرار دادند. آنها انتظار داشتند از اين كار جز ريختن آبروی خود چه سودی ببرند؟ در سراشيبی كورهراهی كه درون آن افتاده بودند خردشان جا ماند و عنانشان در دست افراطگرانی قرار گرفت كه نيمههای شب به خوابگاه دانشجويان غريب و مظلوم حمله میكنند و رايجترين كلمات در فرهنگ لغاتشان دشنامهای ركيك است.
بنا بر چنین تعهداتی اینجانب برای رسيدن به آرمانهایی که پیش روی خویش داریم به جز ادامه راه سبزی که در این چند ماهه دنبال کردهاید پیشنهاد نمیکنم؛ راه سبز امید. راهی که از پیش از انتخابات آغاز کردید و همچنان با عزم های استوار در آن گام می زنید. راهی که با دعا و ندا و تکبیر، با گردهمایی های بزرگ و کوچک، با کوشش ها و جوشش ها و گفتگوها و پرس و جوهای خود همچنان در آن قرار دارید.
+ میرحسین موسوی. بیانیه یازدهم. چهارده شهریور ۸۸
+ اگر سرزمین رویایی برایتان فیلتر است، عضو فید آن شوید:
http://www.dreamlandblog.com/atom.xml