تعصب آدم را کور می‌کند. چشمانت را می‌بندی و پا بر زمین می‌کوبی. نظریه‌های دیگر را نفی می‌کنی و حقیقت را در فکر خودت جستجو می‌کنی. پافشاری بر هر ایده‌ای تو را ساکن می‌کند. دیگران می‌دوند. تو می‌مانی. چشمانت همان حقیقت خود‌یافته را می‌بیند و ذهنت بیشتر و بالاتر را نمی‌تواند رسید. افکار خودت را مقدس می‌نامی و برای رسیدن به هدف‌ات از هیچ تهمتی به دیگران ترسی نداری. تقدس و تعصب برادران ‌هم‌اند. و هیچ وقت نمی‌توانی به آن‌جایی برسی که بفهمی هیچ چیز مقدس نیست. باری، تقدس نیز آدمی را کور می‌کند.