Send   Print

اول: شرق توقیف شد. اخبار توقیف و دستگیری دیگر آنقدر شوک‌برانگیز برایمان نیست. عادت کرده‌ایم. مصاحبه‌ی مجتبی پورمحسن از روی سایت شرق حذف شده است. اما اینجا در کش یاهو هنوز هست. سوال این است آیا ساقی قهرمان مشکل اخلاقی دارد؟ آیا جامعه‌ی ما یک جامعه‌ی اخلاق‌گراست؟ آیا کسانی که ما فکرشان را نمی‌پسندیم یا نمی‌فهمیم باید حذف شوند؟ آیا باید همه چیزمان به همه چیزمان بیاید؟ آیا ما در جهان سوم زندگی می‌کنیم؟

دوم: سهیل عاصفی را با مقاله‌هایش در روزآنلاین شناختم. گرچه هیچ وقت پینگ نمی‌کرد که به روز شدنش معلوم باشد. حالا در زندان است. خانواده‌اش از او اطلاعی ندارند. مثل خیلی‌های دیگر. و ما چقدر به اسامی دانشجو، زندان، نویسنده، جرم، سنگسار، اعدام، توقیف، معلوم‌الحال، عادت کرده‌ایم. همه‌ی زندگیمان شده فکر کردن به بدیهیات زندگی. درجا زدن. و هر سال دریغ از پارسال. من آرزو دارم در ایران سال 52 زندگی کنم. در انتخاب بین دو مدل، من یک دیکتاتوری غیردینی و به روز را به نوع مذهبی و عقب‌مانده‌اش ترجیح می‌دهم.

سوم: گاهی وقت‌ها از نوشتن درباره‌ی نکبت و بدبختی‌های اطراف‌مان خسته می‌شوم. می‌شود فکر کرد گناه ما چیست که در ایرانی اینگونه زندگی می‌کنیم؟ آیا تاریخ این روزهای ما را دقیق قضاوت خواهد کرد؟ آیا باید همچنان خون دل بخوریم از رنج دوستانمان در بند؟ یا شاید مثل بعضی‌ها بی‌خیال ابرهای سیاه روی ایران، سوت زنان سرمان را در لاک خودمان بکنیم و در دل بگوییم به من چه؟ دلم یک جزیره‌ی دورافتاده می‌خواهد بدون اخبار سانسور و اعدام و توقیف و سنگسار. جایی که انسان به جرم زندگی‌کردن مجرم نباشد. جایی که انسا‌ن‌ها با نفرت در چشم هم نگاه نکنند، و صبحگاه چند نفر را دسته‌جمعی با چشمان بسته مقابل طناب دار نیاورند. جایی که مردمش برای دیدن اعدام دشمن خود حتا، هلهله نکنند. جایی که بتوان زندگی را زندگی کرد.

چهارم:
خموشید خموشید خموشی دم مرگست
هم از زندگیست اینک ز خاموش نفیرید

مولانا

+ یکی تیشه بگیرید پی حفره زندان
+ چو زندان بشکستید همه شاه و امیرید

Send   Print

از طریق: Iranians History On This Day

پنجم اوت سال 1906 ميلادی ( 14 مرداد 1285 هجری خورشيدی )، مظفرالدين شاه قاجار سرانجام فرمان مشروطيت را امضاء كرد. بعدا قانون اساسی تدوين و نخستين جلسه مجلس شورا در كاخ گلستان با حضور مظفرالدين شاه تشكيل شد و بر سردر ورودی عمارت مجلس در ميدان تاريخی بهارستان تابلوی « عدل مظفر » قرار گرفت ( كه پس از انقلاب 1357 اين تابلو كه لزوما مفهوم مظفرالدين شاه را نداشت از آنجا برداشته شد و درباره سرنوشت آن كه از آثار تاريخی وطن است مطلبی اعلام نشده است ). مظفرالدين شاه كه به بيماری سل دچار بود در همين سال درگذشت. بايد توجه داشت که مشروطيت ايران از رقابت های استعماری قدرتهای اروپايی بر کنار نبود.
اين نخستين بار نبود که ايران دارای پارلمان می‌شد؛ در دوران اشكانيان، حكومت ايران مشروطه بود و براي تصويب قوانين و انتصابات مهم حتی تعيين شاه دو مجلس وجود داشت که مجلس عالی‌تر را مهستان ( سنا ) می‌خواندند.